reisverslag 3

De oprichters van Big Beyond zitten momenteel in ethiopie om daar ook wat projecten te beginnen, maar een paar weken geleden kregen we zowaar eens bezoek van Amy (oprichtster). Een goed moment voor evaluatie van projecten etc. Na een goed gesprek werd besloten dat ik mij vanaf nu meer ga focussen op de marketing. Ben nu bezig met het maken van een marketingplan voor de koffie en de koffieboeren enkel nog af en toe zal bezoeken om de relatie goed te houden. Op de woensdagen zal ik overigens gewoon de batwa’s blijven bezoeken. Tijdens een van deze batwa sessies kreeg de project coördinator een telefoontje van zijn broer (manager van UWA (uganda wildlife authority)) dat de gorilla’s zich ontzettend dicht bij de batwa’s bevonden en of er iemand interesse had in een illegale tracking. Daar hoefde ik natuurlijk niet lang over na te denken! Achteraf was nog licht gesteggel over de betaling van deze tracking, waarover ik niet van tevoren was ingelicht, maar over een privé tracking voor 160 dollar (ipv 600 dollar voor een reguliere tracking in het hoogseizoen) hoef ik achteraf zeker niet te klagen!
                Zoals voorspeld gaan de meeste projecten met ups en downs en het batwa project is daar denk ik het beste voorbeeld van. Zeer gestaag groeien de groenten die we daar verbouwen groter en groter, maar daar waar er soms gezamenlijk hard gewerkt wordt, komt het ook wel eens voor dat er (na een klim van ruim een uur) helemaal niemand is, omdat de batwa’s de dag daarvoor bezoek hadden gehad van toeristen, die stom genoeg waren om een goede fooi in de vorm van geld te geven. Gevolg: De batwa’s zuipen zich helemaal klem (alcohol is hier spotgoedkoop) en liggen ergens in de goot de kater te verwerken. En als we dan eindelijk een van de batwa’s hebben gevonden zegt deze doodleuk dat zijn kater te heftig is om de groentes en aardappelplanten water te geven. Maar afgelopen week was goed nieuws: de Batwa’s hebben eindelijk besloten om, na ons advies, hun land (ze hebben geen cent te makken, maar wel giga veel hectares land) niet meer voor omgerekend 15 euro per half jaar te verhuren, maar het zelf te bewerken met seedlings die big beyond voor ze voorschiet. UPDATE: afgelopen woensdag dachten we goed genoeg met de batwa te zijn om een nieuwe vrijwilligster mee te nemen om een het gezondheidsproject ook bij de batwa’s te doen. Ondanks het feit dat de batwa’s de meeste medische hulp nodig hebben, waren ze totaal niet geïnteresseerd. Sterker nog, ze waren boos dat we een nieuwe vrijwilligster hadden meegenomen en willen alleen hulp krijgen als ZIJ daarvoor worden betaald. Het de groentegewassen zien ze eindelijk wel resultaat en we mogen ‘gelukkig’ blijven helpen met het verzorgen van hun plantjes. Met het overplanten van de seedlings moeten we even geduld hebben, want de batwa’s hebben afgelopen week toch ineens 80% van hun land weer verhuurd voor dit seizoen. Toen wij hier iets minder positief op reageerden vertelden ze ons dat wij, als we dat willen, tegen betaling de grond terug kunnen huren van de nieuwe huurders (iets wat big beyond zeker niet gaat doen).
                Deze toch al bijzondere week werd bovendien in stijl afgesloten met een businesstrip naar Kampala voor het koffieproject. Na een hel van een 7 uur durende trip in een overvolle, stinkende bus waar niet 4, maar 6 personen per rij zitten kwamen we eindelijk aan in Kampala. Wat mij vooral opviel is het mega grote contrast met Rubuguri en omliggende mini dorpjes. Ik was voor het eerst sinds 2 maanden weer in een stad! Kampala is een beetje te vergelijken met Bankok, maar dan nog een stukje chaotischer. Geen tuktuks, maar mega veel taxibusjes die altijd in de file staan en motortaxi´s die regelmatig tegen het verkeer in gaan omdat ze denken dat de file´s minder zijn op de andere weghelft (iets met ‘het gras is altijd groener aan de overkant’). Na de nodige informatie te hebben opgedaan over het verkrijgen van subsidies, de registraties, verpakkingen, het openen van een koffiebar etc. hadden we nog een paar uur de tijd om de nodige rotzooi (ron bei, ry don en ron berry zonnebrillen etc.) in te slaan en een vleeshap naar binnen te gooien alvorens we weer terugkeerden richting Kisoro.
                De komende weken zal ik mij bezig houden met het rekruteren van meer koffieboeren, want het aanbod van onze koffie is momenteel aan de kleine kant en daarnaast zal ik kijken naar de mogelijkheden voor een koffiebar in het toeristencentrum van rubuguri dat big beyond aan het opzetten is. overigens is de stroom/wifi toegang de komende tijd flink beperkt vrees ik, want door de hoge kans op blikseminslag hierzo, heeft men besloten de elektriciteit in het kisoro district maar helemaal af te sluiten, Heel flex dus:P en ook als ik dan eindelijk stroom heb, betekent dit niet direct een effectieve werkdag. Agelopen vrijdag dacht ik even goed aan het marketingplan te kunnen zitten aangezien ik de enige was in het huis van de manager. Maar binnen een half uur kwam de buurman naar binnen gestormd om te vertellen dat onze kippen allemaal waren ontsnapt en dat ik hem moest helpen met de kippen vangen. prioriteiten hier dus, hahaha

nog een paar kleine opmerkelijkheden:

San Francisco is denkik de meest lachende man van Rubuguri en omstreken, dus wanneer ik hoorde dat hij een kapper was, kon ik het toch niet laten om mijn haar door deze kapper te laten ‘knippen’. Dat knippen betekende dus gewoon met een soort handmatige tondeuse maar haar volledig verwoesten. En dat alles natuurlijk met een grote lach op zijn gezicht (zie (facebook profiel)foto en als uploaden goed gaat ook het dansfilmpje). Vrijwel altijd als wij in de kroeg zijn komt hij luidschreeuwend binnen: “I’m here!, you’re here!”, gevolgd door “i love mzungu’s!”.

Twee weken terug naar Kisoro gegaan voor ‘goed’ internet. Niet dat het internet nou zo goed is daar, maar het is iig al iets meer dat enkel whattsapp (zonder openen van foto;s) en het sporadisch laden van twitter. Uiteraard belde ik taxichauffeur Geofry om mij te brengen, maar aangezien mensen proberen om zijn auto te stelen heeft hij deze in Kabale (3 uur rijden) geparkeerd. Maar Geofry is rijk en heeft gelukkig ook een motor tot zijn beschikking. En wat voor een! Daar waar iedereen die het zich kan veroorloven over een 100cc motor beschikt, heeft Geofry er een van 150cc. En dat heb ik geweten ook. Bijna de gehele reis (40 minuten van de 60) heeft hij keihard zitten omdat zijn motor meer power heeft dan alle anderen.
UPDATE: na een avondje akaanya (lokale pub) vroeg ik uiteraard Geofry of hij mij terug naar nombe kon rijden met zijn 150cc motor. Het leek een rustig ritje te worden, totdat wij van achter een motor aan hoorden scheuren die een poging deed om Geofry te passeren… Maar dat leuke ideetje ging dus ff niet door! Het gas werd ff goed open gezet en al stuiterend over de vele hobbels en kuilen schudde Geofry de uitdager van zich af. En uiteraard… dit ging niet zonder het nodige gelach.

Zoals eerder vermeld is poolen hier enorm populair. En mede dankzij het integratieproces (5x per week +- 5 potjes pool per avond) kan ik inmiddels aardig een balletje raken. Maar afrikanen en motoriek… die zijn niet zo goed in poolen dus. Sinds graeme (engelse gozer van big beyond) de term ‘punishing’ erin heeft gegooid word ik elke dag door verschillende locals uitgedaagd (“Thomas, today i’ll punish you seriously!”). Een van de weinige goede poolspelers is San Francisco, maar dat is logisch, want “i’m a winner!” is een door hem vaak geschreeuwde kreet in Akaanya.

Nou heeft mijn stemgeluid toch een aardig volume, maar hier in afrika schreeuwt iedereen er echt gigantisch op los. Vooral tijdens het telefoneren praat iedereen echt zo belachelijk hard, dat ik mij serieus afvraag of ze een telefoon nodig hebben. Toen ik Edwards (local van big beyond) vroeg of hij uberhaupt wel een telefoon nodig had, zij hij trots: “I was just talking like a man!”. En vanaf nu elke keer als er een man wat aan de zachte kant praat, tikt hij me aan en zegt hij:”he’s talking like a girl” en begint hij keihard te lachen.

Ambrose is de pubeigenaar en een tikkeltje geobsedeerd door geld. Hij kan zich er kapot aan ergeren als mensen (vooral sommige locals) de avond in zijn pub spenderen zonder iets te consumeren. Wisselgeld doet hij niet aan; als wisselgeld krijg je credits, die hij in zijn boek allemaal bijhoudt (blijft altijd goed opletten, want de prijzen en de aantallen kloppen niet altijd en dat is toevallig altijd in zijn voordeel). Maar wanneer ik hem vertel dat ajax speelt en vraag of hij kan checken of het wordt uitgezonden, doet hij dat direct! Toen ik hem vertelde dat ik ook wel kon wachten tot het einde van de film (waren mannetje of 15 een film aan het kijken) schreeuwde hij (expres extra hard, zodat iedereen het kon horen, al wijzend naar de locals): “fack them! It’s my business and they don’t buy anything!”

Inmiddels is evil-egg een soort van kinderbende begonnen en heeft hij mijn les (heel agressief wijzen en “carefull” zeggen) al keurig doorgegeven. Dus als een andere vrijwilliger of project coördinator een bijdehante opmerking maakt naar mij is deze zich ervan bewust dat hij/zij de rest van de dag de bende van evil-egg om zich heen heeft die hem/haar verteld “carefull” te zijn. Daarnaast heeft de gang van evil-egg een soort “carefull dans” ontwikkeld die ze mij elke dag willen laten zien (zie filmpje).

Amos (een van de project coördinatoren) is de vriend van de oprichter van Big beyond en heeft sinds kort een auto gekocht. En om dat duidelijk te maken wordt deze elke dag pontificaal recht voor de werkplaats geparkeerd en zo rond lunchtijd als de meeste vrijwilligers zich daar verzamelen voor lunch, belt hij zijn persoonlijke autowasser, want hij weigert in een vieze auto rond te rijden.

ajuus!