debuutwedstrijd in Rubuguri FC

Inmiddels ben ik officieel gecontracteerd door een van de Rubuguri voetbalteams (Health center 4 Rubuguri FC), waar ik de onderlinge Rubuguri wedstrijden voor zal spelen. Nu vraag ik mij af of dit een verstandige keuze was, want iedereen die er lucht van heeft gekregen, vertelt mij, al lachend, dat dit veruit het slechtste team is van Rubuguri (en omliggende minidorpjes). Na vrijdag mijn tweede pot verliezend te hebben afgesloten stroomde ineens het hele veld vol, want de coach van Rubuguri FC kwam de selectie bekendmaken voor de finale van ‘grote cub’. Er is naast de onderlinge wedstrijdjes van Rubuguri ook nog een soort toernooi tussen alle grotere dorpen (Kisoro, kabale) en Rubuguri zat dus in de finale. De bekendmaking van de selectie was een ervaring op zich. Het liep bijna compleet uit de hand toen een aantal buiten de boot vielen terwijl zij vonden dat zij erin hoorden. Een hoop geschreeuw, gescheld, geduw en getrek en uiteindelijk was het Justice (big beyond coördinator) die mij meenam en zei dat het tijd was om te gaan en dat dit altijd hetzelfde liedje was.
de volgende dag moest ik voor de finale (ik was ook geselecteerd) tussen 8 en half negen verzamelen want dan zouden we in een truck naar een dorpje onder Kisoro vertrekken voor de finale. Justice vertelde mij al dat dit ‘african time’ was, dus dat 9 uur ook goed was. Dus ik was daar braaf om 9 uur en toen begon het afrikaanse circus. De spelers weigerden te spelen, omdat de financier van Rubuguri FC het beloofde geld voor water de avond van tevoren niet had gegeven (deed mij een beetje aan de selectie van Kameroen denken voor het wk). Toen dit eindelijk was opgelost en de truck was gearriveerd konden we vertrekken (12 uur ipv half 9!!!). Helaas mocht ik niet achterop de truck zitten omdat dat te vol en te gevaarlijk was, en moest ik voorin. Extra zonde was dat door gebrek aan stroom de afgelopen dagen mijn telefoon en gopro allebei leeg waren, waardoor ik het gezang en de spreekkoren van de gasten niet kon vastleggen. Toen ik aan de coördinator van het team vroeg hoe laat de wedstrijd eigenlijk was zei deze rustig: “the match will start when we are there. They are probably already waiting on the field since 10”.
Eenmaal daar aangekomen was iedereen, op Power Rubu na, toch wel lichtjes geïntimideerd door fysieke gesteldheid van onze tegenstander. Allemaal net een tikkie groter en gespierder dan ons team. Power Rubu daarentegen had binnen 5 minuten al ruzie had met alles en iedereen en iedereen die te dicht bij mij kwam (de meeste mensen daar hadden nog nooit een mzungu gezien, dus ik trok het nodige bekijks) wegbeukte of ballen snoeihard hun richting op schoot. Daarnaast maakte hij mij duidelijk dat de tegenstander het hard en vies speelde, dus dat we ze af moesten maken.
Na het bestuderen van de tegenstander (3 mega grote gespierde gasten in de aanval) leek het mij niet verstandig om in de verdediging te spelen, dus vertelde ik de coach dat mijn favoriete positie de spits is (zover mogelijk van die gasten vandaan:p). Onder toeziend oog van +- 1500 enthousiaste supporters begonnen we aan de meest fysieke wedstrijd die ik ooit heb gespeeld. Tactiek doen ze hier niet aan, dus alleen maar lange ballen richting mij, die ik door kon koppen en de coach maakte mij duidelijk dat ik moest proberen te schieten van elke onmogelijke hoek en afstand. Gelukkig waren mijn directe tegenstanders niet zo groot, maar dit gebrek aan lengte werd gecompenseerd met de nodige elleboogjes, schoppen beuken en levensgevaarlijke afrikaanse tackles. En elke keer als ik naar de grond ging en vragend naar de scheids keek, werd ik flink uitgefloten (en waarschijnlijk ook uitgescholden, maar dat versta ik toch niet) door het thuispubliek. Door na een keepersblunder (gebeurt hier echt belachelijk vaak) op achterstand te zijn gekomen en het advies van de coach misschien iets te letterlijk te hebben genomen dacht ik het ook maar eens te proberen van 30 meter. Mijn belabberde schot stuiterde nog voordat de bal überhaupt ter hoogte van de achterlijn was, maar warempel… een keepersblunder! Zelden zo’n lelijk doelpunt gezien, maar dat maakt hier in afrika niet uit. vanaf dat moment was ik al de held en werd ik zelfs door het thuispubliek toegejuicht. Toen het eindsignaal klonk en mijn teamgenoten mij besprongen van vreugde, werd ik misschien iets te overmoedig en gaf ik aan een penalty wel aan te durven (verlenging doen ze hier niet aan, dus meteen penalty’s). Na een stand van 4-3 in ons voordeel, was het aan mij om de via een penalty Rubuguri de beker te bezorgen. En sommigen van jullie weten dat penalty’s onder druk nou niet echt mijn specialiteit zijn. net als een jaar of 3 geleden, wat sommige oliveanen waarschijnlijk nog goed in het geheugen hebben, plaatste ik de bal keurig recht door midden. Maar… This is Africa! Dus de bal glipte verrassend genoeg onder de keeper door: Doelpunt! En… De beker!!! Al onze supporters volledig uit hun dak en iedereen wilde met mij op de foto en mijn handtekening, want ik had hun de beker bezorgd (zo wordt hier dus geredeneerd).
Na een fantastische terugrit, waarin de beker aan iedereen langs de weg werd geshowd, werden wij als helden ontvangen in Rubuguri en sinds die dag wordt ik door de nodige mensen van Rubuguri bedankt voor het bezorgen van de beker.