reisverslag 5

                Het leven als een locale voetbalster staat sinds kort helaas op een laag pitje. Na 3 maanden van geluk wat betreft het missen van alle kuilen en stenen ging het helaas toch mis een paar weken geleden (kon ook niet goed blijven gaan natuurlijk).Na een duel stapte ik met mijn volle gewicht in een kuil en klapte het enkeltje flink dubbel. Kon 2 dagen later gelukkig wel weer normaal lopen, maar enkel is nu al enkele weken blauw paars en helemaal opgezwollen (waarschijnlijk iets mis met enkelband). Nu hopen dat ik op tijd fit ben, want er wordt in November een super groot (internationaal) georganiseerd met teams van zuidwest oeganda, rwanda en congo. Nu moet ik eerst nog maar eens zien dat dit toernooi ook daadwerkelijk gaat plaatsvinden, want dit is waarschijnlijk alleen het geval als de juiste politicus de verkiezingen gaat winnen.
Gelukkig gaat er in ieder geval 1 groot toernooi zeker plaatsvinden, want er is een nieuwe vrijwilligster die evenementen organisatrice is van PEC Zwolle en als doel heeft hier een mooi toernooitje neer te zetten:D
                Na mij tijdens het vorige bezoek aan Kampala enkel te hebben gefocust op het koffieproject wilde ik per se nog een keer terug om de hoofdstad ook nog een keer als een echte toerist te bezoeken. Dit tripje begon meteen al goed met een gratis lift van een gids met twee Nederlandse toeristen die toevallig ook naar Kampala gingen. Dus ipv een ellendige busreis kregen Pippa (vrijwilligster die ook naar Kampala wilde) en ik luxe vervoer met een gids als chauffeur. Deze gids leverde meteen al zijn bijdrage, door halverwege vol op de rem te trappen om ons een kudde zebra’s te laten zien! Eenmaal aangekomen in Kampala konden we ons meteen klaarmaken voor een goede stapavond, want een voormalig big beyond medewerker en een Oegandees waar we wel vaker biertje mee dronken in Rubuguri stonden ons al op te wachten. Na een goede stapavond besloten we naar Entebbe te gaan om het Victoriameer eens een bezoekje te geven. Helaas konden we er niet in zwemmen door een of andere parasiet in het meer, maar vanaf het strand was het volle bak genieten van alle locals die wel gewoon het meer in gingen en al dansend volledig uit hun dak gingen op de Oegandese muziek die uit een dikke speaker schalde. De volgende dag wilden wij weer terug naar Kampala om daar de straatcarnaval te vieren. Dit deed mij een beetje denken aan Koninginnedag in Nederland, met overal festivals, blije, dronken mensen alleen hier dan inclusief enorm fanatiek gedans! De volgende dag nog cultuur gesnoven en in de avond weer terug met de bus. Helaas duurde dit busavontuur 5 uur langer dan gebruikelijk door een missend onderdeel in de motor, een kapotte weg en een buschauffeur die de nodige stops maakte voor tandpasta, tandenborstel, water, beltegoed etc, want multitasken gebeurt hier alleen als dat levensgevaarlijke taferelen met zich meebrengt.
                Ondertussen kabbelen de projecten “empora, empora” (slowly by slowly) voort. Mede door de verkiezingen, bruiloften, begrafenissen, geboortenissen, nationale feestdagen, mensen die niet komen opdagen, etc waar hiervoor allemaal een volledige vrije dag wordt genomen schiet het allemaal niet heel erg op, maar ik ben inmiddels al genoeg geïntegreerd hier om met het allerkleinste beetje verzette arbeid al tevreden te zijn. De batwa’s kunnen binnen naar verwachting binnen twee weken hun eerste aardappels gaan oogsten en ook de groene kool komt eraan. Nu is het aan ons om met een goede ruildeal aan te komen (nieuwe seedlings en misschien bijenkorven bijvoorbeeld) voordat ze het zelf gaan ruilen in het dorp voor een flinke lading alcohol. Voor de koffie laat helaas nog even op zich wachten, maar met en gezellig dagje uit met onze boeren (voor de geïnteresseerden: lees het blog op de big beyond website) en het gratis verstrekken van nieuwe seedlings ziet de relatie er vooralsnog goed uit.
                Mijn verjaardag begon goed met de altijd vrolijk lachende Jennifer (big mama) die mij om 7 uur ’s ochtends al vroeg: How was your birthday? Toen ik haar duidelijk probeerde te maken dat ik deze dag jarig was en niet de dag ervoor, vertelde ze dat ze dat wist, maar dat ze gewoon nieuwsgierig was hoe ik de eerste minuut van mijn verjaardag had beleefd. In de wetenschap dat er nog een afscheidsparty komt waar zo’n beetje het halve dorp verwacht voor uitgenodigd te worden, wilde ik mijn verjaardag relatief klein vieren met in ieder geval genoeg eten en drinken voor iedereen. Voorwaarde was dat ik alleen al het eten en drinken moest aanschaffen. Dit betekende dus (levende) kippen bestellen en een mooi schaap uitzoeken dat de huisstaf klaar zou maken. Ik vroeg Ronald, de huisknecht van Higabero (huis van de managers) of hij de biermanager wilde zijn en iedereen van voldoende drank wilde voorzien deze avond. Vol trots werd ieders drankje de gehele avond vrijwel direct aangevuld en niemand (ook hij zelf niet) heeft ook maar een moment zonder drankje in z’n handen gezeten. Het deed mij dan ook goed toen ik de volgende dag van verschillende kanten hoorde dat dit ‘the best party ever’ was en Ronald twee dagen later nog aan het dromen was van dit super feest. Het is  niet gebruikelijk om cadeaus te krijgen hier op je verjaardag en als er dan iets met cadeaus gebeurt is het de jarige die trakteert. Ik vond dit wel een goede gelegenheid om de huisstaf te bedanken voor de extra grote lunch die altijd voor mij klaarligt, omdat de gewone lunch meestal niet genoeg is. Ik heb in de wandelgangen Timtom (mijn bijnaam hier) en het woord ‘pig’ weleens in een zin genoemd horen worden, dus leek het mij wel geschikt om twee biggetjes cadeau te doen die samen voor meer biggetjes kunnen zorgen in de toekomst:D. Het duurde helaas iets langer dan gehoopt en ik twijfel ook sterk aan de leeftijd van de twee, maar Tim en Tommy zijn dan eindelijk gearriveerd in Nombe
                Na het beklimmen van Muhavura (hoogste vulkaan hier) dacht ik wel klaar te zijn met vulkanen beklimmen, totdat jozeph van big beyond Graeme en mij erop attendeerde dat deze vulkaan slechts ‘moderate’ was. Sabinyo, met de meerdere toppen in meerdere landen was de enige echt lastige. En met elke dag uitzicht op alle drie de vulkanen, vond ik het zo irritant dat ik alleen de moeilijkste nog niet had gedaan dat ik samen met een nieuwe vrijwilliger besloot Sabinyo te beklimmen. Het feit dat het nu midden in het regenseizoen is en dat het gegarandeerd flinke bak zou regenen, moesten we volgens joseph maar zien als een ‘extra experience’. Na een redelijke eerste 4,5 uur met slechts wat miezer bereikten we de hoogste top met het drielandenpunt van Oeganda, Congo en Rwanda. Het laatste stuk was overigens zonder onze gids, want deze haakte bij de eerste top al af en stuurde ons verder met een iemand van het leger. Op de terugweg begon de ‘extra experience’ dan echt voor ons. met bakken kwam de regen, onweer en bliksem naar beneden, wat voor de nodige slip en glijpartijen zorgde. Het laatste stuk was het pad zelfs dusdanig overstroomd dat het water letterlijk tot onze knieen kwam. Compleet doorweekt (regenpak was hier niet tegen bestand), zat onze tocht er na 8 uur dan eindelijk op en konden we met een voldaan gevoel weer terug. Een ding is nu helemaal zeker: voorlopig geen vulkanen meer beklimmen en al helemaal niet in het regenseizoen!

Opvallendheden:

Drinken onder werktijd (Amos drinkt tijdens werk, leger zit aan sashes)

                Drinken tijdens het werk wordt hier heel normaal gevonden. Regelmatig vind je een soldaat aan de vodka of met een biertje in zn hand. ook binnen big beyond wordt het gewoon geaccepteerd om te drinken tijdens werktijd. Toen ik Laatst met Amos wat lodges aan het bezoeken was om daar onze display met souvenirs te bekijken, had Amos enkel oog voor de bar en werden er rustig 4 verschillende shotjes weggetikt. Toen ik zijn aanbod voor ook een shotje afsloeg, werd ik met grote verbazing aangekeken en uitgelachen door Amos en de barman.

                De gopro was altijd al fijn om bij me te hebben, maar sinds ik de gopro op mijn helm heb gemonteerd is pas echt super genieten. Naast de prachtige landschappen en de rariteiten op de weg (kuddes vee die worden uitgelaten en door kleine kinderen met een stok in de juiste begeleiding worden gedreven, overbepakte motors en vrouwen met kinderen op hun rug die werkelijk alles op hun hoofd dragen) is het een waar genot om met Graeme in het zicht van de gopro op zijn eigen motor over de spekgladde modderwegen te rijden in het regenseizoen. De gopro geeft een soort extra druk waar sommigen (en vooral Graeme) niet altijd tegen bestand zijn en wat schitterende beelden oplevert:D

                Daar waar Edwards begon als een hele verlegen big beyond local, is hij na mijn benoeming van passion fruit manager helemaal los gekomen en heeft hij de grootste praatjes. Ik had het geluk dat ik direct erna als assistent passion fruit manager werd benoemd. Elke ochtend vraagt hij mij hoe het met de assistent manager is en of ik nog wat “nokko in za kokko” (eigen invulling wat dat kan betekenen;)) had gedaan.

                Helaas is er de afgelopen periode ontzettend veel gestolen in het vrijwilligershuis in Nombe. De dader is hoogstwaarschijnlijk gepakt nu, maar Amos wilde toch even duidelijk maken dat het onverstandig is om teveel cash in je kamer te hebben. Het was beter om minder cash te hebben of een deel aan hem te geven, want in zijn huis is het een stuk veiliger. Om iedereen gerust te stellen zei Amos: “if you give your money to me and it gets stolen, i won’t tell you”.

                De mensen hier zijn ontzettend behulpzaam. Dat was me al redelijk duidelijk, maar sinds ik mijn motor hier heb, wordt het me zelfs nog duidelijker. Op de een of andere manier flikkert alles wat ik achterop mijn motor vastbind er áltijd af en krijg ik van alle kanten hulp met het oprapen van alle spullen op de weg en wordt het door een willekeurig persoon wél goed op de motor vastgebonden. En als ik het gewoon niet voor mekaar krijg om met mijn motor een gladde steile heuvel op te klimmen hoef ik enkel te wachten op wat mensen die mij altijd wel omhoog willen duwen:D